جنگ قره باغ شکاف اتنیکی در ایران را عمیق تر می کند

 

از: نشریه نشنال اینترست  

  نویسنده: رامین جبارلی

  برگردان: اومود دوٌزگوٌن

جنگ بین ارمنستان و آزربایجان بر سر قره‌باغ که طبق قوانین بین المللی به عنوان سرزمین آزربایجان شناخته شده است دوباره در ۲۷ سپتامبر آغاز شد. تأثیر این جنگ فقط به قفقاز جنوبی محدود نشده است. این جنگ موجهای اعتراض مخالفان را در همسایگی این دو کشور (ایران) جایی که تورکهای آزربایجانی تقریباً یک سوم از ۸۴ میلیون جمعیت ایران را تشکیل می دهند، شعله‌ور کرده است. شهرهای مختلفی در استانهای آزربایجانی ایران(تبریز، اورمیه،زنگان و اردبیل و ساحل رود آراز) و پایتخت تهران شاهد چنین اعتراضاتی بوده‌اند. از آغاز جنگ در قره باغ در تاریخ ۲۷ سپتامبر، ایران بیش از ۲۰۰ نفر تورک آزربایجانی را که به ارسال تجهیزات نظامی روسیه از طریق ایران به ارمنستان اعتراض داشتند، دستگیر کرده‌اند. بر اساس گزارشها برخی از دستگیر شدگان توسط مأموران پلیس و اطلاعات مورد شکنجه و ضرب و شتم قرار گرفته‌اند.

جنگ اتنیک‌ها را متحد می‌کند: جنگ ایران و عراق

از نظر تاریخی، جنگ نقشی محوری در شکل گیری هویت ملی در سراسر جهان داشته است. تاریخ ایران نشان داده است که جنگ تأثیر قابل توجهی بر روابط اتنیکی داشته است. علیرغم سختی های جنگ هشت ساله ایران و عراق، که از ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۸ به طول انجامید، یک پیامد مثبت ناخواسته از نظر بهبود روابط اتنیکی و ارتقاء هویت ملی ایرانی به وجود آمد. در پاسخ به تهدیدات خارجی، ایران سطح همبستگی ملی بیشتری را تجربه کرد. این وضعیتدر میان سایر کشورهای چند اتنیکی با جوامع اقلیت تحت تبعیض نیز اتفاق افتاده است. ایران نیز از این قاعده مستثنی نیست. در طول جنگ، تعداد بی‌شماری از افرادی که خود قربانی تبعیض نژادی توسط حکومت تهران بودند برای دفاع از ایران در خط مقدم جبهه جان خود را فدا کردند. با توجه به اینکه گروه‌های (غیرفارس) اقلیت اتنیکی در مجموع اکثریت قابل توجهی از جمعیت ایران را تشکیل می‌دهند و هر گروه انواع مختلفی از تبعیض را تجربه می کنند، جنگ (ایران -عراق) خود به خود نقش بسزایی در ایجاد همبستگی بین اتنیک ها داشت.

تحت جمهوری اسلامی، که در نتیجه انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۹۷۹ شکل گرفت، اسلام شیعه به عنوان هویت جمعی مبنا قرار داده شد تا مردم در زیر چتر آن به کشور پایبند باشند. بعلاوه، حکومت ایران به طور مداوم "همبستگی اسلامی" را به عنوان رویکرد اصلی سیاست خارجی خود اعلام کرده است. چنین سیاستی کلیدی بود زیرا اجازه می‌داد هویت برجسته دینی از مرزهای هویت قومی عبور کند و ضمن سرپوش گذاشتن بر تبعیض های اتنیکی، اعتراضات اتنیکی را با مشکل روبرو کند. در حقیقت، از آنجا که ایران کشوری غالباً شیعه است، قدرت و محبوبیت اعتقاد اسلامی شیعه به طور موثر در مفهوم هویت ملی ایرانی سرایت کرده و در نتیجه احساس تعلق به ایران را نیز تقویت می‌کند. نمونه های آماری از ارزش‌ها و نگرش‌های ایرانیان نشان می‌دهد کسانی که بیشتر اوقات در مراسم مذهبی شرکت می کنند نسبت به افرادی که اینگونه نیستند غرور ملی بالاتری دارند.

شکست سیاست هویتی ایران: جنگ قره باغ

سیاست هویتی ایران از دریچه جنگ دیگری آشکار می‌شود و آن جنگ قره باغ است که از سال ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۴ بین ارمنستان و آزربایجان ادامه داشت. به دلیل مواضع سیاسی خاص ایران در جنگ قره باغ، موج اعتراضات تورکهای آزربایجانی را بخاطر حمایت ایران از ارمنستان در بر داشت و اخیراً آزربایجانیها خواستار توقف ارسال سلاح و بسته شدن مرز با ارمنستان شده‌اند. برخلاف موضع رسمی بی طرفی ایران در جنگ قره باغ و به رسمیت شناختن تمامیت ارضی آزربایجان، در سه دهه گذشته، ایران روابط خوب خود را با ارمنستان حفظ کرده و علاوه بر تامین (برق و نفت و گاز) مایحتاج ضروری، با انتقال کمک های نظامی روسیه از طریق ایران، به ارمنستان یاری رسانده است. تورکهای آزربایجان در ایران حتی در دوره اول جنگ قره باغ سال ۱۹۹۲، تظاهراتی علیه سیاست خصمانه رژیم ایران، در شهرهایی مانند تبریز ، اورمیه و تهران برگزار کردند. ایران در درجه اول به دلیل نگرانی‌های ژئوپلیتیکی و نگرانی در مورد تأثیر دومینوی استقلال آزربایجان(شمالی) بر تورکهای آذربایجان در ایران، از ارمنستان حمایت کرده است. چنین نگرانی چیز جدیدی نیست. اسناد تاریخی حاکی از آن است که همین نگرانی در پی تأسیس جمهوری آزربایجان در ۲۸ مه ۱۹۱۸ مطرح شده است. لذا یک آزربایجان مستقل، همیشه به عنوان تهدیدی بالقوه برای امنیت ملی ایران تصور شده است. رژیم ایران یک جمهوری آزربایجان درگیر با مشکلاتی مانند جنگ را به آزربایجان نیرومند و جذاب ترجیح می‌دهد. این سیاستی است برای جلوگیری از تأثیرات الهام بخش استقلال بر آزربایجانی‌های تحت تبعیض جنوب رود ارس در ایران.

امید رژیم ایران برای ایجاد همبستگی داخلی چندان موفقیت آمیز نبوده است. برخلاف امیدهای تهران، رویکرد سیاست خارجی این کشور احساس تعلق به هویت ملی ایرانی در میان آزربایجانی‌ها را تضعیف کرده است. این امر در درجه اول به این دلیل اتفاق افتاده است که سیاست قره‌باغ ایران بر خلاف اصل "همبستگی اسلامی" بوده است. ایران بیشتر از ابراز همبستگی اسلامی با جمهوری آزربایجان که خود یک ملت (اکثریت) شیعه مذهب است خودداری کرده است. از نظر آزربایجانی‌ها، این سیاست ایران نسبت به مردم مسلمان و شیعه آزربایجان حاکی از یک عهدشکنی اسلامی و خیانت به اصل همبستگی اسلامی محسوب شده و به احساس بدبینی و فاصله گرفتن آزربایجانیها از هویت جمعی اسلامی انجامیده است. چنین نگرشی نه تنها باعث کاهش طنین‌انداز گفتمان اسلامی ایران در میان شهروندان تورک آزربایجانی شده است بلکه به برجستگی هویت جمعی مذهبی فراگیر لطمه زده است. داده‌های آماری، به وضوح روند کاهش دینداری در ایران را نشان می دهد. ۶۶ درصد ایرانیان بر این باورند که مردم در داخل کشور امروز نسبت به ۵ سال قبل اعتقادات مذهبی کمتری پیدا کرده اند و در ۵ سال آینده حتی غیرمذهبی‌تر خواهند شد. درصد کاهش دینداری برای آزربایجانی ها در ایران بالاتر از متوسط ​​ملی ایران است و این کاهش ۷۰ درصد است. شکست سیاست هویتی ایران پیامدهای اساسی برای ایران دارد زیرا این بحران هویت زمینه را برای برجسته‌ شدن مرزهای هویت (اتنیکی) جایگزین هموار می کند.

جنگ قره‌ باغ یک شوک خارجی برای ایران بود زیرا ماهیت ملی‌گرایانه انحصاری فارسی- ایرانی را که توسط یک هویت شیعه جمعی پوشانده شده بود، برای آزربایجانیها آشکار کرد. این باعث افزایش آگاهی بیشتر در مورد تبعیض اتنیکی- قومی شد. بر اساس آمار نظرسنجی، تنها ۳۹ درصد از آزربایجانی‌ها در ایران بر این باورند که این حکومت هیچ تبعیضی علیه اقلیت‌های اتنیکی ندارد. تورکهای آزربایجانی که زمانی یکی از وفادارترین اقلیتهای اتنیکی به ایران بوده اند، به تدریج سرخورده شده اند. آگاهی از نابرابری قومی و تبعیض در شرایط کاهش دینداری موجب عمیق تر شدن شکاف اتنیکی میان تورکهای آزربایجان در ایران شده اشت. تحولات اخیر نشان می دهد که هویت ملی تورک آزربایجانی برجسته شده و این برجستگی در فعالیت‌های اجتماعی- سیاسی آزربایجانیها منعکس می‌شود. با وجود سرکوب شدید رژیم تهران، میزان ابراز همبستگی تورکهای آزربایجان در ایران با جمهوری آزربایجان بی‌سابقه است.

عدم موفقیت در ساختن ملت فراگیر در یک کشور چند ملیتی نه تنها روابط اتنیکی را بدتر می کند، بلکه احتمال انتقال به دموکراسی را نیز پیچیده می‌کند. عراق یک نمونه بارز است که در چنین انتقالی با موانع شدید روبرو شده است. تحقیقات نشان می دهد که وقتی گروه‌های اتنیکی یا مذهبی به دلیل تبعیض و کنار گذاشته شدن از قدرت، هویتشان سیاسی می‌شود انتقال از سیستم غیر دموکراتیک به دموکراسی مشکل‌ساز خواهد بود. لذا بدون در نظر گرفتن هویتهای سیاسی شده‌ی اتنیکی در ایران و بدون چشم انداز تغییر از ساختار قدرت " تک-اتنیکی فارس محور" به یک ساختار قدرت "غیر متمرکز چند ملیتی" در سطح کشور، هر پروژه دموکراتیزه‌ سازی برای ایران ممکن است منجر به نتایج فاجعه ‌بار شود.

The National Interest

https://nationalinterest.org/blog/buzz/nagorno-karabakh-war-widens-ethnic-divide-iran-171393?fbclid=IwAR0X-ygh39_8DXY7au-mwpdS2rUsNkYt3Dqa_zoHc9GhMsGEule1Z9Y1Z5E

رامین جبارلی دانشجوی دکترای جامعه شناسی در دانشگاه واشنگتن، سیاتل. او مقالات مختلفی در مورد اقلیت‌های قومی در ایران برای نشریات نوشته است. تحقیقات وی در حوزه‌ی مسائل اتنیکی، هویت و جنبش های اجتماعی در رژیم های دیکتاتوری با تأکید بر ایران و خاورمیانه متمرکز است.

ترجمه: اومود دوزگون 

...................................................................................................................................

The National Interest

The Nagorno-Karabakh War Widens the Ethnic Divide in Iran

Ethnic Azerbaijanis in Iran want Tehran to take an active stance in the conflict.

by Ramin Jabbarli

The conflict between the Republic of Armenia and the Republic of Azerbaijan over Nagorno-Karabakh—which is internationality recognized as Azerbaijani land—erupted on September 27. Its impact has not been limited to the Southern Caucasus. The war has ignited waves of protests from dissidents within neighboring Iran, where Azerbaijani Turks comprise approximately one-third of Iran’s 84 million population. Various cities in both Iran’s northwestern provinces and the capital Tehran have witnessed such protests. From the dawn of the conflict on September 27, authorities have arrested over 200 Iranian-Azerbaijanis peacefully protesting Russian military aid to Armenia. Some of the arrestees were reportedly tortured and beaten by both police and intelligence officers.

War Unites Ethnicities: Iran-Iraq War

Historically, war has played a pivotal role in the formation of national identity around the world. Iran’s history has shown that war has significantly impacted ethnic relations. Despite the hardships of the eight-year Iran-Iraq war, which lasted from 1980 to 1988, there was an unintended positive consequence in terms of improved ethnic relations and the promotion of national Iranian identity. In response to foreign threats, Iran experienced an increased level of national solidarity. This has occurred among other multiethnic countries with aggrieved minority communities too; Iran is no exception. During the war, countless individuals of discriminated ethnic backgrounds sacrificed their lives on the frontline to defend Iran. Given that ethnic minority groups comprise a significant majority of Iran’s population and each group experiences different forms of discrimination, the war itself played a significant role in creating interethnic solidarity.

Under the new Islamic Republic, formed as a result of the Iranian Islamic Revolution in 1979, Shia Islam has been promoted as the country’s collective, umbrella identity by which people are expected to adhere to. Additionally, the Iranian regime has continually declared “Islamic solidarity” as its principal foreign policy approach. Such a policy was key as it allowed for salient religious identity to transcend the boundaries of ethnic identity and, therefore, hamper ethnic grievances. In fact, because Iran is a predominantly Shiite country (90-95 percent), the strength and popularity of Shiite Islamic belief have effectively spilled into the concept of Iranian national identity, thereby strengthening the sense of belonging to Iran. Representative data on Iran has shown that those who attend religious services more frequently tend to have higher levels of national pride compared to those who do not.

The Failure of Identity Politics: Nagorno-Karabakh War

Iran’s identity politics is revealed through the lens of yet another war: the Nagorno-Karabakh War which lasted from 1988 to 1994 between Armenia and Azerbaijan. Due to Iran’s policy on the conflict, the war has marked waves of protests from Azerbaijani Turks across Iran protesting supporting Armenia and recently demanding the border with Armenia be closed. In contrast to Iran’s officially neutral stance of recognizing Azerbaijan’s territorial integrity, in the last three decades, Iran has maintained good relations with Armenia and supported Yerevan by transferring Russian military aid. Even back in 1992, there were demonstrations against the Iranian regime’s Karabakh policy in cities like Tabriz, Urmia, and the capital Tehran. Iran, primarily due to geopolitical concerns and the concern about the domino effect of Azerbaijan’s independence on their Iranian co-ethnics has supported Armenia. Such concern is nothing new. Historical documents suggest that the same concern was raised following the establishment of the short-lived Republic of Azerbaijan on May 28, 1918. An independent Azerbaijan has always been conceived as a potential threat to Iranian national security. The Iranian regime has preferred to see the Republic of Azerbaijan mired in problems such as war instead of a healthy and attractive Azerbaijan. This is a policy to deter the inspiring effect of independence on aggrieved Azerbaijanis in Iran.

The Iranian regime’s hope for internal solidarity has not been very successful. In contrast to Tehran’s hopes, its foreign policy approach has weakened the sense of belonging to Iranian national identity among Azerbaijanis. This has happened primarily because Iran’s Karabakh policy was against the acclaimed principles of “Islamic solidarity.” Iran has mostly refrained from expressing Islamic solidarity towards the Republic of Azerbaijan, a predominantly Shiite nation itself. The result has been a feeling of betrayal by ethnic Azerbaijanis in Iran towards the central ruling authority in Tehran. Such an attitude has not only decreased the resonance of Iran’s Islamic discourse among its Azerbaijani citizens but also damaged the salience of overarching religious collective identity. Data clearly demonstrates a trend of declining religiosity in Iran. 66 percent of Iranians believe that people within the country have become less religious today as compared to five years ago and will become even less religious in the next five years. The percentage of decline in religiosity for Azerbaijanis in Iran is higher than Iran’s national average, at 70 percent. The failure of Iran’s identity politics has crucial implications for Iranians because it paves the way for the rise of alternative identity boundaries.

The Nagorno-Karabakh War was an external shock to Iran because it revealed the regime’s exclusive Persian nationalist nature that had been covered by a collective Shia identity. This raised more awareness of ethnic discrimination. Only 39 percent of Azerbaijanis in Iran, according to representative survey data, say that the state does not discriminate against ethnic minorities. Once one of the most loyal ethnic minorities in Iran, Azerbaijanis Turks have gradually become increasingly disillusioned in the country. Awareness of ethnic inequality and discrimination in the context of declining religiosity is accelerating ethnic cleavages among Iranian Azerbaijanis. Recent developments show that the salient Azerbaijani identity translates into action. Despite state repression, the level of expressed solidarity of Azerbaijanis in Iran with the Republic of Azerbaijan is unprecedented.

The failure of inclusive nation-building in a multiethnic country not only worsens ethnic relations, but it also complicates the potential for a transition towards democracy. Iraq is a striking example that has encountered extreme obstacles in such a transition. Research shows that when ethnic or religious groups are politicized due to discrimination and exclusion from political power, the transition from an autocracy to a democracy will be problematic. Without considering Iran’s politicized ethnic identities and without the prospect of a shift from the Persian-dominated power structure to a state-level multiethnic power configuration, any democratization project for Iran may lead to catastrophic outcomes.

Ramin Jabbarli is a Ph.D. student in Sociology at the University of Washington, Seattle. He has written for various publications on ethnic minorities in Iran. His research focuses on ethnic conflict, identity, and social movements in autocratic regimes with an emphasis on Iran and the Middle East. Follow him on Twitter @Raminjabbarli

 

 

واقعیت، دروغ و آرتساخ

نویسنده: ویس مارتین

ترجمه: اومود دوٌزگوٌن

"آرتساخ" برای شما چه معنایی دارد؟ ممکن است نام یک میخانه هیپی ها در پورتلند باشد یا یکی از کشورهای خیالی- ساختگی اروپایی شرقی باشد!

گاهی اوقات حقیقت و دروغ از مسیرهای متقاطع عبور می کند ، و چیزی بیشتر از این در مورد جمهوری آرتساخ قابل تصور نیست. اگر فکر کردید که این جمهوری برآمده از اتحاد جماهیر شوروی سابق است - حق با شماست. اما این یکی اصلاً وجود ندارد. آرتساخ نام ارمنی این "جمهوری" است که هیچ کسی آن را به رسمیت نمی شناسد - نام اصلی و تاریخی این مکان قره باغ است و این جایی است که به طور قانونی آزربایجان صاحب آن است و چند هفته پیش جنگ تمام عیار بعلت نقض آش بس توسط اشغالگران ارمنی که کنترل آن منطقه را در دست دارند شروع شده و هنوز ادامه دارد.

آمریکا باید به این مهم توجه کند که یک جنگ رسانه ای بین المللی بسیار فراتر از میدان جنگ در جریان است تا نیروهای (اشغالگر) خطرناک ارمنی مورد حمایت روسیه و ایران را به عنوان مبارزان آزادی معرفی کند! و در همان حال ملت آزربایجان را به عنوان متجاوز محکوم کند! که طبق قوانین بین المللی همچون هر کشور دیگری در جهان به درستی از سرزمین خود دفاع میکند. این تلاش پراپاگاندای ارمنیها برای کشاندن ایالات متحده به جنگ به بهانه های دروغین است. بسیار ساده لوحانه است که داستانهای ساختگی مظلوم نمایانه ارمنیها را باور کنیم که آمریکا را به تصمیم گیری حیاتی و فاجعه بار در سیاست خارجی سوق می دهد.

درک حقایق واقعی ساده هستند. حدود سی سال پیش در طی سقوط امپراتوری شوروی ، ارمنستان جنگی وحشیانه در خاک آزربایجان بر سر قره باغ بخاطر وجود اقلیت ( ۷۰ هزار تا ۱۱۰ هزار ارمنی تبار) که در منطقه قره باغ آزبایجان اکثریت نسبی را تشکیل میدادند بقصد پیوستن به ارمنستان آغازگر جنگی بین ارمنستان و آزربایجان شدند که منجر به اشغال قره باغ و ۷ منطقه دیگر (۲۰٪ خاک آزربایجان) آن کشور شد.

امروز بعلت بیرون راندن آزربایجانیها از قره باغ همه ساکنان آنجا از قوم ارمنی هستند. اما در دهه 1990 ترکیب جمعیتی اینچنین نبود. در حال حاضر یک میلیون نفر آزربایجانی از قره باغ و ۷ منطقه دیگر که به زور از خانه هایشان بیرون رانده شدند و اکنون به عنوان آواره داخلی در کشور خود زندگی می کنند. پیش از جنگ قرنها مسیحیان و مسلمانان با کلیساها و مساجد خود مثل سایر مناطق آزربایجان زندگی میکردند. اما امروزه در ۲۰٪ مناطق تحت کنترل ارمنی مساجد ویران شده وتبدیل به طویله و از آن بعنوان محل نگهداری خوک و گاو استفاده می شود. با این اوصاف اکنون به ما گفته میشود که این مکان (قره باغ) را ارمنیها "آرتساخ" نامیده که فقط مسیحی است و ارمنی - و همیشه بوده و به ما گفته می شود که مورد حمله مهاجمان مسلمان قرار گرفته است!

اینطور نیست - آن چیزی که کیم کارداشیان ، استراتژیست ژئوپلیتیک خود گمارده و حامی مشهور "جمهوری آرتساخ" ادعا کرده است و این دلیل بر این نمیشود که آمریکا باید بیشتر برای کمک به ارمنستان تلاش کند. لذا ماآمریکائیها باید مراقب باشیم تا سیاست خارجی ایالات متحده را بر اساس واقعیت بنا کنیم و نه براساس یک داستان موزیانه و ساختگی هالیودی.

دولت ارمنستان در پشت جدایی طلبان ایستاده است کشوری با پیمان نظامی با روسیه که در بست میزبان پایگاههای ارتش روسیه با حضور هزاران چترباز روسی و نیروهای مرزی روسیه هستند.

ارمنستان همچنین توسط رژیم ایران پشتیبانی ، تأمین اعتبار و مسلح می شود. آنها مخالف آزربایجان هستند زیرا یک سوم جمعیت ایران را آزربایجانیها تشکیل میدهند و اینها درون ایران بودند که برای رسیدن به مطالبات خود مانند قیام های بهار عربی در خاورمیانه برای اولین بار به خیابانها ریختند.

ارمنستان به نوبه خود از نظر همزیستی با جدایی طلبان ارتباط دارد و قطع ارتباط یکی از دیگری غیرممکن است. در طول دو هفته (اول) جنگ اخیر ، نخست وزیر ارمنستان نیکول پاشینیان حتی برای بازبینی نیروهای جدایی طلبان به مرکز قره باغ کوهستانی سفر کرد در حالی که برای خبر رسانی مجریان تلویزیون آمریکا و انگلیس بطور اختصاصی او را همراهی میکردند.

کاری که پاشینیان واقعاً انجام داد این بود که (غیرقانونی) وارد کشور شخص دیگری شد تا میلشیای ارمنی که مشغول پاکسازی قومی ( آزربایجانیها) بوده و مورد حمایت رژیم ایران نیز میباشد به ادامه جنگ برای سرزمینهایی که تحت کنترل خود دارند و مالک آنها نیستند تشویق کند.

هفته گذشته هنگامی که نیروهای ارمنی با شلیک موشکی به گنجه دومین شهربزرگ جمهوری آذربایجان باعث کشته شدن غیرنظامیان شدند که هیچ توجیه دفاعی و جنگی نداشتند. بلکه حمله ای بود که از سرزمینهای اشغالی و جنگی آزربایجان به سرزمین مسکونی غیر اشغال شده آزربایجان انجام شد. و سوال این است که چه کسی متجاوز است؟ و چه کسی مدافع است؟

این بدان معنا نیست که ما باید آزربایجان را مسلح یا پشتیبانی کنیم. این بدان معناست که ما باید از افتادن کامل در دام فریبکاریهای رسانه ای حامی ارمنستان که در سرتاسر صفحه تلویزیون های ما پخش می شود دوری کنیم. همان جایی که ارمنستان و جدایی طلبان ارمنی مورد حمایت روسیه و ایران با پراپاگاندای بزک کرده نظیر ستاره هالیوود در تلاش برای کشاندن آمریکا به جنگ شخص دیگری میشوند.

ترجمه: اومود دوٌزگوٌن

https://intpolicydigest.org/2020/10/16/truth-lies-...

Wes Martin

Truth, Lies and Artsakh

What does “Artsakh” mean to you? Perhaps the name for a trendy hipster bar in Portland – or some fictitious eastern European country?

Sometimes truth and lies cross paths, and no more so than in the case of the Republic of Artsakh. If you thought post-Soviet state – you’d be right. But it’s one that doesn’t exist. No-one recognizes this “republic” – the Armenian name for the place really called Nagorno-Karabakh – and it is where, earlier this week, a ceasefire lasted a whole hour before the fighting was restarted by the Armenian-backed separatists who control it, against Azerbaijan who legally owns it.

America should care about this, for far beyond the battlefield an international media war is underway to re-brand dangerous Russian and Iranian-backed separatists as freedom fighters – and in the same breath condemn as aggressor the nation which by international law and every other country in the world rightly claims ownership. It is an attempt to drag the United States into the fight on false pretenses. And it would be all too easy to believe the tale being woven, leading America into making vital – and disastrous – foreign policy decisions.

The real facts are simple. Some thirty years ago, during the fall of the Soviet Empire, Armenia and Azerbaijan fought a brutal war within Azerbaijan over the majority ethnic Armenian enclave of Nagorno-Karabakh, leading to its control by separatists and separation – along with swathes of additional Azerbaijani territory with majority Azerbaijanis – from that country until the present-day.

Majority ethnic Armenian it was, and it remains. But in the 1990s there was a large Azerbaijani and Muslim minority – one million who were forcibly evicted from these lands and their homes and who now live as internally displaced persons within their own country of Azerbaijan. Then, Christians and Muslims lived therewith their churches and mosques – both with a joint claim to one and half millennia of history and culture. But no longer. Today the mosques are destroyed, their remains used as pens for grazing cattle. Now we are told this place which Armenia renamed “Artsakh” is Christian, and Armenian, only – and always was. And we are told it is under attack from Muslim invaders.

This is not – as Kim Kardashian, self-appointed geopolitical strategist and celebrity supporter of the “Republic of Artsakh” has claimed – a reason why America should do more to assist Armenia. It is a reason why we should be careful to base U.S. foreign policy on fact and not a carefully crafted Hollywood fiction.

For behind the separatists stands Armenia – a country with a military pact with Russia so intense they are host to a military base with thousands of Russian paratroopers and a dedicated Russian border guard corps.

Armenia is similarly backed, funded, and armed by Iranian Mullahs. They are opposed to Azerbaijan because one-third of Iran itself is ethnic Azeri – and it was that minority within Iran who first took to the streets to bring governance reforms during the Middle Eastern spring.

Armenia in its turn is so symbiotically connected to the separatists it is impossible to disconnect one from the other. During the recent two weeks of war, Armenian Prime Minister Nikol Pashinyan even traveled to the capital of Nagorno-Karabakh to review the separatists’ troops, with American and British TV anchors in tow for the media exclusive.

What Pashinyan really did was step into someone else’s country to encourage a militant Iranian-backed, ethnic-cleansing army to keep on fighting for lands they control but do not own. When that army fired missiles at Azerbaijan’s second city Ganja last week killing civilians it was not, in fact, any form of defensive action – but rather an attack launched from illegally occupied Azerbaijan into non-occupied Azerbaijan. Who is the aggressor and who is the defender now?

This doesn’t mean we should be arming, or backing, Azerbaijan. But it does mean that we should be avoiding completely falling into the media confidence trick that is being played across our TV screens – where Russian and Iranian backed Armenia and its separatist proxies are being sweetened with a sprinkling of Hollywood stardust in an attempt to drag America into someone else’s war.

Artsakh is a land of make-believe. So is the story behind it. If there’s anything the United States can do it is to wade into the conflict carefully.